رَوَى الْمُفَضَّلُ بْنُ عُمَرَ عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ عليهم السلامأنَّهُ قَالَ‏: قِيلَ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ عليه السلام: كَيْفَ أَصْبَحْتَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ؟
قَالَ: "أَصْبَحْتُ وَ لِيَ رَبٌّ فَوْقِي، وَ النَّارُ أَمَامِي، وَ الْمَوْتُ يَطْلُبُنِي، وَ الْحِسَابُ مُحْدِقٌ بِي، وَ أَنَا مُرْتَهَنٌ بِعَمَلِي لَا أَجِدُ مَا أُحِبُّ وَ لَا أَدْفَعُ مَا أَكْرَهُ، وَ الْأُمُورُ بِيَدِ غَيْرِي فَإِنْ شَاءَ عَذَّبَنِي وَ إِنْ شَاءَ عَفَا عَنِّي، فَأَيُّ فَقِيرٍ أَفْقَرُ مِنِّي"
از امام حسين عليه السلام سؤال شد، به آن حضرت گفته شد چگونه به صبح رسيدى؟ چگونه در روز قدم گذاشتى؟
فرمود: من صبح كردم در حاليكه براى من پروردگارى مسلط هست و آتش، پيشاپيش من است و مرگ مرا مى ‏طلبد، در حالي كه حساب و باز خواست مرا احاطه كرده و من در گرو كارهاى خودم هستم. آنچه را كه‏ مى‏ خواهم نمى ‏يابم و آنچه را كه نمى ‏خواهم جلوگيرش نيستم و كارها در دست ديگرى است. اگر بخواهد مرا مى‏ رنجاند و اگر بخواهد از من چشم مى ‏پوشد. پس كدام فقيرى از من تهيدست ‏تر است.

من لا يحضره الفقيه : 4 / 404،